Rozdział VIII

- Jak w Romeo i Julii, co nie?- zaśmiała się.- Może rodzice wreszcie przejrzą na oczy i zrozumieją że nie mogę żyć bez Bena.

- Natalie...- zaczęłam, ale przyjaciółka przerwała mi.

- To jest moje ultimatum, Liz. Albo zgodzą się na ślub z Benem albo przyjdą na mój pogrzeb.- oznajmiła z przekonaniem w głosie. Niecałe dziesięć minut później zjawili się jej rodzice. Po ich przyjściu wyszłam ze szpitala i wróciłam do domu. Aaron siedział w salonie z dziećmi.
- Gdzie byłaś?- spytał Aaron.
- U Natalie.- odparłam i usiadłam obok Victorii.

Wigilia

- Mamo, pospiesz się.- mruknął mój syn.

- Już idę.- odparłam zapinając płaszcz. Zamknęłam dom i wsiadłam do auta.

- Co u Nat i Bena?- spytał Aaron

- Wszystko okej. Ślub w maju.- uśmiechnęłam się i włączyłam radio. Po niecałej godzinie jazdy byliśmy w Stevenage. Przed domem rodziców stało auto mojego brata. Wzięłam głęboki oddech nim wysiadłam z auta.

- Lizzie, może jednak zostanę w samochodzie.- odezwał się Aaron.

- Nie bój się.- uśmiechnęłam się pokrzepiająco. Weszłam do domu za dziećmi.

- Cześć kochanie.- przywitała się ze mną mama i przytuliła mnie.- Twój chłopak będzie stał tak w progu?- szepnęła uśmiechając się.

- Aaron jest odrobinę nieśmiały.- mruknęłam

- On nieśmiały? Raczej się boi.- odezwał się Jack. Spojrzałam na niego zdenerwowana, a Lauren szturchnęła go w bok.

- Nie ma się czego bać.- uśmiechnęła się moja rodzicielka.

- Chyba że to on jest ojcem Jamesa i Victorii.- zabrał głos ojciec. W salonie zapanowała cisza. Aaron patrzył na mnie ze strachem w oczach.

- Nie mylisz się.- oznajmiłam. Ojciec wstał i zaśmiał się.
- Żartowałem. Siadaj, nie będziesz tak stał.
- Tak właściwie to jeszcze mieliśmy jechać do rodziców Aarona.
- Nie wypuszczę was bez obiadu.- oznajmiła mama, Poszłam do kuchni pomóc jej.- No, córeczko mogę liczyć chociażby na twój ślub?
- Może za jakiś czas.
Po obiedzie pojechaliśmy do Caerphilly.
- No widzisz, nie było tak źle.- uśmiechnęłam się do Walijczyka.
- Mamo, włącz radio.- poprosiła Victoria. Spełniłam jej prośbę. W radiu leciała jedna z moich ukochanych piosenek. Spojrzeliśmy na siebie z Aaronem, uśmiechnęliśmy i zaczęliśmy śpiewać. Po ponad trzech godzinach byliśmy pod rodzinnym domem Aarona. W drzwiach przywitała nas jego mama.
- Wejdźcie kochani.- uśmiechnęła się i przepuściła nas w drzwiach.
- Dzień dobry, jestem Elizabeth.- przywitałam się z jego rodzicami.
- Miło Cię poznać, Elizabeth. Jestem Marlene, to mój mąż Kevin, a to Josh. A ta urocza dwójka?
- Moje dzieci. Victoria i James.- odparłam. Pani Ramsey spojrzała na mnie.
- Nasze.- poprawił Aaron. Rodzice i jego brat spojrzeli na niego.
- Ile macie lat?- spytał dzieci Josh.
- Pięć.- odparł James.
Usiedliśmy do kolacji.
- Jak to możliwe że nie poznaliśmy Cię wcześniej?- spytał jego ojciec.
- Przez trzy lata mieszkałam w Monachium.
Około dwudziestej pożegnaliśmy się i pojechaliśmy do hotelu. Następnego dnia pojechaliśmy do Cardiff. Gdy chodziliśmy po mieście spotkaliśmy Garetha z jakąś blondynką.
- Cześć.- przywitał się.- Poznajcie Elenę. Eleno to Aaron, Elizabeth, Victoria i James.- przedstawił nam sobie. Uścisnęłam dłoń dziewczyny.
- Jesteście razem?- spytał nagle Aaron. Westchnęłam przeciągle i przewróciłam oczami.
- Nie. Jesteśmy przyjaciółmi.- zaprzeczyła Elena. Spędziliśmy razem resztę popołudnia. O piętnastej wróciliśmy do Londynu.

__________________

Piękny mecz i piękne zwycięstwo Arsenalu nad Manchesterem i przerwana passa City 12 meczy bez porażki.

Obrona i David Ospina na wieeeeeeelki plus.

Ooooooooo Santi Cazorla, ooooo Santi Cazorla...

Oby tak dalej.

COYG

I znowu nad Tottenhamem. :) 

Parę zdjęć jako dodatek do wygranej: